باز یاد وب و وبلاگ و نوشتن افتادم ولی جالب اینجاست که دیگه ما ایرانیها حال وبلاگ خواندن نداریم
دیگه با کلاس شدیم و اینستا و تلگرام و ... چک میکنیم و لایک و نظر و یا ناسزا میگذاریم.
همدیگرو تو این اپلیکیشنها می بینیم و خودمون رو تو اونا به روز میکنیم.
دیگه حال صبر کردن نداریم و فقط با یک نظر و یک نگاه و یک حرف و یک حرکت و یک اشتباه و یک اتفاق ، دیگران را قضاوت می کنیم و حکم صادر میکنیم و به همه اعلام میکنیم.
دیگه همه به لباس هامون میرسیم و نگران قیافه هامون هستیم و برای اینکه آبرو داری کنیم تو مهمونی هایمان چند نوع غذا می پزیم و دیگه روی زمین چهارزانو نمی شینیم و بدون چنگال غذا نمی خوریم .
دیگه دختر کوچولو ها خاله بازی و پسر کوچولوها تیله بازی نمی کنن.
دیگه خیلی ها نیاز به بودن کنار کسی ندارن چون همدمشون دنیای مجازی موبایلشونه
من حدود 12 ساله که تقریبا روزی 8 تا 10 ساعت در اینترنت بودم و اگه حساب کنم میشه:
12 سال * 365 روز = 4380 روز
4380 روز * 8 ساعت = 35000 ساعت
اره تو این چند سال که حدود 35000 ساعت در اینترنت بودم و شاید هم خیلی بیشتر. از اون وقتایی که جذاب ترین دنیاهای مجازی سایتها و بعد یاهو مسنجر و بعد چت روم ها و بعد فیس بوک و ... و حالا که انواع مختلف دیگه اومده، اما خدا رو شکر هیچوقت از این دنیا خوشم نیامد و فقط برای نیاز بسیار کم کاری از آنها استفاده کردم ولی حالا که جامعه رو میبینم برام خیلی تعجب برانگیزه که ما که اینهمه تو این مسائل پشتکارداریم ، چرا تو خیلی از مسائل دیگه عقب موندیم.
وای به خودم و ایرانی هایی که دیگه اصلا به اطرافشون نگاه نمیکنند و مثل معتادها قوز کردن روی ال سی دی موبایل هاشون و خبر از نسل جوان جامعه خودشون ندارن که پسرها چگونه و دخترها به کجا چنین شتابان هستند.
البته از قدیم گفتن که خلایق هرچه لایق و تا روزی که اینگونه سر به زیر باشیم ، باید بر سر ما سودجویان نامرد با خیال راحت حکم فرمایی کنند و بچرند و بخورند و از ما ببرند .
و ما فقط بنشینیم دستهایمان را به آسمان بلند کنیم و از خدایمان بخواهیم که روزیمان را زیاد تر، فرزندانمان را عاقبت بخیر و جوانانمان را هدایت و روحمان را در آرامش قرار دهد و هنوز هم به این امید هستیم و با این امید خواهیم مرد. ولی حقیقت این است که هیچ یک از این آرزوها برآورده نشده و اگر همین گونه زیستن کنیم از این پس هم نخواهد شد مگر خودمان بخواهیم و قدم برداریم.
به امید بیدار شدن و نگاهی دقیق تر انداختن به دنیایمان و تفکری بیشتر.
انشائ اله